Interessante quote: Onrechtmatig wonen is primair een hulpvraag in plaats van een overtreding. Het opschorten van regels ten aanzien van bestemmingsplannen, woning toewijzen of woning delen is dus altijd een goed idee als daarmee dakloosheid voorkomen wordt. Daar staat tegenover dat iemand zich inspant om een structurele woonoplossing te vinden (al dan niet met ondersteuning daarbij).
en
Een veilige woonomgeving, kleding en voeding zijn de basisvoorwaarden voor mensen om gezonde sociale relaties aan te gaan, zich te ontwikkelen of aan herstel te werken. Het hebben of behouden van een eigen plek om te wonen zou daarom bij iedere hulpvraag omtrent (dreigende) dakloosheid de norm moeten zijn. Niet omdat daarmee alle problemen meteen opgelost zijn, maar wel omdat ‘een plek om te wonen’ een duidelijk startpunt voor verdere ondersteuning, begeleiding en/of zorg biedt. Voor degene die dakloos is én voor alle andere betrokken partijen. Bovendien biedt huisvesting ook een duidelijk aanknopingspunt voor preventie. Immers, zoals straatdokter Igor van Laere (2009) in zijn proefschrift stelde: “Dakloos worden doe je thuis.” (van Laere 2009). Er is in Nederland al lang een normatieve en juridische basis voor het gegeven dat iedereen nu eenmaal ergens moet wonen: het recht op huisvesting. Dakloosheid is daarmee een kwestie van mensenrechten. Dat vindt het kabinet zelf ook, getuige het Nationaal Actieplan Mensenrechten 2020 (Ministerie BZK 2019).
Uitgevoerd door: Raad voor Volksgezondheid en Samenleving
Jaartal: 2020